انگار آسمونم مثل من دلش گرفته/
گاهی فشار لحظه ها اجازه نوشتن رو از دستام میگیره..حسرت روزای کوتاه خوش بودنم توی تمام لحظه ها شده هیزم جهنم درونم کاش تو هم میتونستی ببینی تا شاید باورت بشه.
میگن خدا همه چیزو میبینه .. کاش حرفمو میشنید..
میدونه بهش نیاز دارم حتی اگر مجازی باشه..تنها کسی که میتونه منو آروم کنه با یه کلمه تموم دردام یادم میره.
عادت کردم به این قر زدن ها یعنی درسته بیشتر از این بهش فکر کنم برام شده یه جور ریاضت کشیدن...یعنی به خودم دروغ میگم که فکر میکنم هنوز بهم فکر میکنه..پس چرا هنوز میاد توی ذهنم شاید به خاطر این وبلاگ که هنوز بهش فکر میکنم...نمیتونم اینجا رو خراب کنم اینجا پر از خاطره های فراموش نشدنیه اگرچه از موقعی که رفتی دیگه جرات بازکردن آرشیو رو ندارم..(کاش هنوز قلب داشته باشی بتونی دردامو درک کنی)
گاهی احساس میکنم دیگه امیدی برای زندگی ندارم شاید جرات رها کردن خودم رو پیدا کردم.
دیگه تحمل این دردهارو ندارم چرا هر موقع بارون میگیره اینطوری میشم..انگار توی این روزا با یکی زیر بارون گریه میکردیم؟شاید همش خواب بوده؟اون فرشته ای که من توی خواب دیدم طاقت این همه درد منو نداشت؟محال بود غمی توی دلم بود و اون نمیفهمید..
بعد از اینکه رفتی یه بار خوابتو دیدم:توی بغلم خوابیده بودی انگار بیهوش بودی نمیتونستم باهات حرف بزنم..تعبیرش ساده است..
هیشکی نمیفهمه چه حالی دارم چه دنیای رو به زوالی دارم