این مدت دوری باعث شد فرصتی داشته باشم تا بیشتر درکت کنم
و به شخصیتت نگاه عمیق تری داشته باشم
اما هنوز هم بعضی از کارها و رفتارت برام مبهم مونده.
تو زیباترین تصویری هستی که چشمانم دیده
و از اینکه نمیتونه دوباره ببینش همیشه در عذاب..
نبودنت زندگیمو طلسم کرده و انتظار برگشتت اجازه
فرار از محدوده افکار منفی رو ازم گرفته/
کاش میدونستی چقدر تنهام ..فکرت یک لحظه از
ذهنم بیرون نمیره و باعث شده دیگه نتونم
به اطافیانم فکر کنم و روی برنامه های روزمره تمرکز کنم...
حسرت بی تو زندگی کردن
داره ذره ذره منو از من دور میکنه و امید رو ازم میگیره...
نمیدونم کدوم جمله میتونه احساس واقعیم رو بهت
برسونه با کدوم حرف میتونم
تو رو راضی کنم که از منو عشقم نترسی و برگردی تا
منو از بدیها رها کنی..
من دیگه ضعیف نیستم و تمام شرایطی که میخواتم
فراهم شده اما بازم تو...
نمیدونم چرا از برگشتنت نا امید نمیشم چرا نمیتونم فراموشت کنم..
نمیتونم برات جایگزینی بیارم یا حتی دیگه کسیو داشته باشم
که سنگ صبورم باشه..
حالا دیگه تنها تر از همیشه شدم..
میدونم اگر منو از خودت دور میکنی به خاطر غرورته که
هنوز نتونستی بهش غلبه کنی یا فکر میکنی هنوز لیاقت
داشتنتو ندارم یعنی حتی لیاقت بهت فکر کردن
رو هم ندارم...بی انصاف تا کی باید عذاب بکشم تا عشقمو
باور کنی تا منو ببخشی و دوباره اجازه زندگی کردن بدی.
هنوز باورت نشده بدون تو من مرده ام/چیکار کنم که باورم کنی.؟
هر لحظه منتظرم تا از تو خبری برسه پس نذار نا امید بشم.
دوست دارم بیشتر از همیشه.